Chapter Two:O Bakışlar

Evet,ilk defa görüyordu bu yabancıyı.Fakat bir terslik vardı.Sanki yıllardır tanıyormuş gibi
hissediyordu.Kafası bu olayı çözmekle mesgülken bir anda kadının gözlerine baktı ve
bu bakışları tanıdığını fark etti.2 yıl önce ölen karısının bakışlarıydı bu.O kadar mutlu
olmuştuki,sanki yerden yükselip gökyüzünde tek bakışa uçuyordu.Bu bakışları görmeyeli 2 yıl
olmustu ve bu anı yaşayabılmek ıcın hayattaki herseyınden vazgecebılırdi.Fakat bu mutluluk
çok uzun surmedi.Kadının,cılız bir ses tonuyla ''Beyefendi,Affedersiniz.'

'demesiyle kendine
geldi.Adam afallamıştı,kısa bir süre konuşamadı.Etraf o kadar sessizdi ki sanki dünyada
2 kişi kalmışlardı.O bakışların sahibi kadın ve kendisi.Bir anda ''evet'' deyiverdi adam.Kadın ''Beyefendi iyi misiniz?''diye sordu.Adamın garip davranışlarından dolayı biraz korkmuştu ve bu korku sesine de yansıyordu.Adam''Affersiziniz,evet sanırım şimdi daha iyiyim''dedi.Kadın''Acaba Sarıkent sitesine nasıl gidebilirim.''diye sordu.Adam,kadının bahsettiği yeri çok iyi biliyordu.Hemen kadına yolu tarif etti.Kadın teşekkür etti ve iyi akşamlar diyerek adamın tarif ettiği yolda yürümeye başladı.Adam o an için kadına seslenmek istedi ama ne diyebilirdiki.İçindeki sesi bastırarak,eski karısının gidişini öylece izledi.