17 Aralık 2009 Perşembe

Chapter Six:''Artık Yeter!''

İntikam dedi kendi kendine.Gerçekten istediği bu muydu?Yoksa tekrardan mutlu olmak mı ıstıyordu?Artık bunları düşünmekten çok yorulmuştu,bu ağır yükle yaşamak istemiyordu fakat nasıl kurtulabileceğini de bilmiyordu.Daha önce intihar etmeyi bile düşünmüştü fakat onu bile becerememişti.Aylarca,yıllarca hiç durmadan bu acımasız dünyaya neden geldiğini sorgulamıştı.Onun için hayatın,yaşamın hiçbir anlamı kalmamıştı artık...Gözlerini kapattı ve hiçbir şey düşünmeden uyumaya çalıştı.Aklındanki tüm fikirlerden,planlardan uzaklaşıp sadece uyumak istiyordu belki de yaşadığı kabuslardan uyanırım diye istiyordu bunu.Uzun süre gözlerini açmadan yatakta öylece uzandı.Bedeni gittikçe ağırlaşıyordu,şimdi de o kabuslar dünyasına gidiyordu.Sonunda uyumayı başarmıştı.Hayatında unutamayacağı bir yolculuğa çıkıyordu....O bakışaları görüyordu şimdi...Kaçıyordu,saklanmaya çalışıyordu fakat o iki göz her zaman takipteydi.Artık teslim olup yüzleşmek istiyordu o bakışla ancak bunu yapacak cesareti yoktu.Şimdi de bazı yazılar görüyordu,bunlar sevgilisine verdiği kağıttaki sözlerdi.Kelimeler,harfler sanki etrafında bir çember oluşturmuş,onun kaçmasını engellemeye çalışıyorlardı.Şimdi karanlık bir odadaydı.Hiçbir şey göremiyordu,sadece uzaklardan gelen sesler duyuyordu.Kelimeleri duymak için tüm dikkatini topladı.Uzaklardan gelen ses,sevgilisinin sesiydi.Hayatımın anlamı,Kocacığım diyordu.O sesi duymamak için kulaklarını tıkamaya çalıştı fakat hiçbir yararı yoktu.O ses sanki içindeydi,engelenemez bir sesti.Daha fazla dayanamıyordu,elleri kulaklarında yer çökmüştü.Kafasını havaya doğru kaldırdı.Boşluktaki karanlığa bakıyordu şimdi.İçindeki zehri boşaltmak zorundaydı.Son gücüyle ''Artık Yeter!' diye bağırdı.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder